.
.
امروز...پنج شنبه 2 مهر 88
حیاط خانه ی ما.....باران
حیاط خانه ی ما.....باران
من این پشتم....
زیر چتری که باید بسته می شدو
من از ترس اینکه مبادا مثل کلوخ آب بشم زیرش قایم شدم...
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
سکوت دیگر آرامم نمی کند....واژه ها از من رهایی می خواهند وآزادی....
درباره من
- مهرانه پاییزان
- بازهم عشق خواهم ورزید... دوست خواهم داشت... آخرین نقطه ی دنیا هم اگر انسانی است... عاشقش خواهم شد...
۱ نظر:
چقدر دلم بارون خواست
بی هوا به آسمان نیگا کردم
ارسال یک نظر