بر ایوان شب........

بر ایوان شب ایستاد ه ام ...
به تحیری مدام...
آدمیان ،
به وهم آزادی
به گرمای کرم شبتابی ..
زیر سقف هایشان پوسیده اند و
دست آزادی هیچ گاه به شانه هایشان نمی رسد........
ظلمت حیاط همسایه دهان گشوده است به بلعیدن ...
بی نصیب از ماه

روی بال گنجشکان

به گور می روم.....